Verhuizen naar het verpleeghuis

Je hebt beloofd om voor iemand te zorgen, maar je bent op, je kan niet meer. Het is een punt dat veel zorggevers  bereiken. Wanneer besluit je dat je écht niet meer kunt? En hoe ga je daar mee om? Voel je je schuldig? Hoe reageert je omgeving en hoe reageert je naaste met dementie?

Begrijpt je naaste, dat het niet meer veilig is om thuis te wonen? Dat continue toezicht nodig is? Dat je niets liever zou willen dan het volhouden, maar dat het niet meer gaat. Verhuizen naar het verpleeghuis is een besluit dat iemand met dementie zelf meestal niet meer kan nemen. Voldoende inzicht in de ziekte ontbreekt en het inleven in de zorgende naasten is ook meestal niet meer goed mogelijk. Dus moet jij dat besluit nemen.

Uit mijn gesprekken met zorggevers blijkt, dat het besluit om iemand te laten verhuizen naar het verpleeghuis, één van de moeilijkste besluiten is in het zorgproces. Bijna iedereen voelt zich er ook schuldig over. Dat is heel begrijpelijk, want jij besluit over het leven van de ander. Zeker als de ander niet wil, is het nemen van zo’n besluit extra moeilijk.

Als je het gevoel hebt dat je een ander benadeelt, dan kan dat schuldgevoel opwekken. Jij doet die ander immers wat aan. Als je omgeving dan ook nog een negatieve mening heeft over het overdragen van de zorg, dan is het extra moeilijk om je daar niets van aan te trekken. Toch is een verhuizing op enig moment meestal onafwendbaar. Hoeveel je ook van iemand houdt en voor iemand wil doen, liefde is niet genoeg om de zorg voor iemand met (vergevorderde) dementie vol te houden. Steun dus het besluit dat een zorggever neemt. Praat over het schuldgevoel en laat weten dat het logisch is dat iemand daar mee worstelt. Luister en steun. Zo help je om het besluit iets minder zwaar te maken.