Een pop voor mijn moeder?

Enkele dagen geleden liet Ellen mij een foto zien van haar moeder, met een oude pop in haar armen. Nu sta ik naast haar in de winkel. We zijn onderweg naar de watervaste stiften en lopen langs de poppen. ‘Wat vind je, kan ik zo’n pop voor m’n moeder kopen?’, vraagt ze.

Er gaat een wereld schuil achter deze vraag. ‘Het lijkt mij een mooie pop voor jouw moeder’, zeg ik, ‘maar hoe is het voor jou om hem te kopen?’ Ze vertelt dat ze kort daarvoor met haar zus op dezelfde plek stond en ze zich er niet toe kon zetten om een pop aan te schaffen. ‘Het geeft toch een raar gevoel als je voor je moeder van 76 een pop koopt.’

Dat kan ik me indenken. Toch raakt ze al pratend aan het idee gewend en we bespreken of het de jongens- en de meisjespop zal worden. Het wordt de meisjespop. Thuis appt ze haar zus: pop gekocht. Al snel komt er een mooi antwoord: MOEDIG!  ……en zo is het.

En het blijkt een gewaardeerd cadeau, dat blijkt wel uit de foto.

Dementie nodigt ons continue uit om over onze eigen grenzen heen te stappen en andere wegen te bewandelen.