Blik op de ouderenzorg: een internationaal perspectief – deel 2

Aangekomen in San Francisco, ben ik als 26-jarige verheerlijkster van de hippie-tijd geschokt. Het beeld dat ik heb van een flowerpower-stad waar iedereen ‘bloemen in het haar draagt’ en ‘dansend en zingend over straat loopt’, blijkt hier geen realiteit te zijn. Het metrostation waar ik uitstap midden in het centrum blijkt namelijk omringd te zijn door daklozen die op het eerste gezicht erg in de war lijken te zijn.

Mijn doel in San Francisco is een bezoek brengen aan het internationale congres van de ‘Psychogeriatric Association’. Het onderwerp van het congres dit jaar is: Op Weg naar Geestelijke Gezondheidszorg voor alle Ouderen (Towards Mental Health Care for all Older Adults). Het congres duurt drie dagen en mensen uit elke hoek van de wereld zijn aanwezig. Ik ontmoet mensen uit Australië, Canada, Taiwan en er zijn sprekers uit Nigeria, Spanje, Noorwegen en ga zo maar door. Ook is er een relatief grote groep Nederlanders die iets komt vertellen over hun onderzoek, waaronder ikzelf. Ik heb twee onderzoeken toegelicht die wij op het Trimbos-instituut uitvoeren, namelijk een ‘Virtual reality-bril’ die mantelzorgers dementie laat ervaren en een e-learning die mantelzorgers helpt om te gaan met veranderend gedrag. Beide initiatieven worden positief ontvangen en er worden veel complimenten gegeven over de (innovatieve) manieren waarop wij mantelzorgers proberen te ondersteunen.

Tijdens het congres leer ik enorm veel. Over diverse methodes en vernieuwingen in de ouderenzorg, maar vooral wordt er veel over onderzoek gepresenteerd. Een lange lijst aan onderzoek naar het voorkomen van dementie en preventie van dementie, depressie en suïcide bij ouderen, elektroconvulsieve therapie, een grote diversiteit aan interventies voor ouderen, ouderen in de gevangenis, cannabisgebruik bij ouderen, en nog veel meer… Ik ontmoet een dame uit Canada, die vertelt dat zij zich ook bezighouden met Virtual Reality-toepassingen. Maar ik woon ook een lezing bij van iemand uit India, die presenteert dat ze eigenlijk nog helemaal niet goed weten hoe vaak dementie voorkomt en daarover nu het onderzoek pas aan het opstarten zijn. Veel diversiteit dus.

Wat indruk op mij heeft gemaakt is de plenaire lezing van professor Sube Banerjee. Hij houdt een bemoedigend betoog voor professionals en onderzoekers in de ouderenzorg.

We zijn erg snel erg ver gekomen in het onderzoek naar dementie(zorg). We mogen trots zijn op de betrokkenheid van de doelgroep [de ouderen zelf] bij de successen die we al geboekt hebben. Er zijn veel interventies bedacht. Sommigen zijn goed en sommigen zijn niet goed, maar vaak weten we nu nog niet goed welke welke is. We moeten verder en we moeten sneller! Wij zijn goed op weg naar een wereld waarin men goed kan leven met en zonder dementie (living well with(out) dementia).

Geïnspireerd en energiek na alle lezingen, sessies en conversaties op het congres, heb ik nog wat dagen over om de stad te ontdekken. Ik merk dat ik de stad met nieuwe ogen bekijk. En midden in China Town in een stadspark, zie ik een paar oudere Aziatische dames een gracieuze dans/sport doen, ik zie prachtige muurschilderingen in de wijk Castro (het LGBT-vriendelijke epicentrum van jonge mensen en hipsters) en ik voel de bijzonder vrije sfeer die er hangt.

De stad die op het eerste oog verloren lijkt, blijkt aan de andere kant ook vol beloftes en schoonheid te zitten.

Ik ben enorm dankbaar voor deze ervaring want het opent mijn ogen nog weer een stukje verder. Niet alleen over hoe mensen in andere landen leven, maar het zet ook de ouderenzorg in Nederland in perspectief.

Wij kunnen in Nederland namelijk nog veel verbeteren in de zorg voor onze ouderen, maar ik heb er nu des te meer vertrouwen in dat we goed op weg zijn!